Meer over mij
Ik ben Natja, personal trainer,Bokscoach fitcoach en fysiotherapeut
Als kind was ik klein en stevig gebouwd, niet de snelste en na de basisschool jarenlang heel erg onzeker met een maar matig beeld van mezelf.
Ik sportte als kind al wel altijd- en steeds meer; waar ik me op school onzeker voelde en op de achtergrond bleef omdat ik altijd dacht dat niemand mij leuk of interessant zou vinden en het niet oprecht was als anderen aardig deden, voelde ik me op mijn sportclubs altijd wel thuis. Daar was ik dan ook veel te vinden; ik sportte veel en als ik niet trainde hielp ik mee, organiseerde ik van alles en was ik- toen al – in mijn element.
In die tijd lag een sportopleiding helaas niet in mijn mogelijkheden en ging ik uiteindelijk fysiotherapie studeren. Mijn passie voor sport werd in de jaren alleen maar groter.
Obstakels
Maar elk leven , elke weg , dus ook dat van mij kent obstakels. Naast dat ik zo onzeker was, de effecten van vroegere issues zoals pesten op school nog jaren hun stempel drukten, ik mijn vader al jong verloor – en ik ging werken aan mijn zelfbeeld- kreeg ik op mijn 38e uit het niets en totaal onverklaarbaar een hartinfarct. Ik, die altijd sportte, redelijk gezond at, niet rookte, zelden dronk en geen stress ervoer: In 1 moment was er niets meer over: conditie 0, heel lang revalideren, opkrabbelen en weer terugvallen. Dat terwijl ik 4 kleine kinderen had.
Ik vond het zwaar: Voor mijn gevoel liet mijn lichaam me in de steek en was mijn gezondheid en het idee dat je die volledig zelf in de hand hebt ineens niet meer zo vanzelfsprekend. De altijd zelfstandige ik was ineens voor veel dagelijkse dingen afhankelijk van anderen. Waar ik tot de dag vóór het infarct dagelijks sportte en de hele dag druk in de weer was, kon en mocht ik ineens nauwelijks nog wat doen of ik was doodop.
Maandenlang ging ik drie keer per week naar het revalidatiecentrum in plaats van dat ik dingen ondernam met mijn kinderen.
Al vroeg in dat revalidatietraject besloot ik dat het nog beter kon: Ik had immers een hartinfarct gekregen terwijl ik pas 38 en superfit was, dus ik wilde nog beter leren luisteren en voelen naar mijn lijf. Zo ben ik mijn voeding gaan afstemmen op wat mijn lichaam nodig had en me gaan verdiepen álles wat hoort bij een gezonde leefstijl. Heel langzaam kon ik ook weer gaan sporten en ben ik mijn trainingen weer gaan opbouwen, veel meer afgestemd dan voorheen.
Na ongeveer anderhalf tot twee jaar tijd kon ik zeggen- en vóelde ik dat ik alles weer- en zelfs béter kon dan voor die tijd.
Naast mijn voeding en training en ik me ook gaan richten op persoonlijke ontwikkeling. Met als resultaat: Ik voel me NU, op mijn 48e, fitter, sterker, zelfverzekerder en jonger dan ooit.
De weg naar super in je lijf
In de jaren na mijn hartinfarct merkte ik al heel snel wat voeding met me deed: vanaf het moment dat ik me daar meer op richtte kreeg ik er aan energie 3 uur per dag bij; ik was, ondanks de drukte met 4 kleine kinderen veel minder snel moe. Ook kon ik makkelijk nóg meer en intensiever trainen aan. Daarvan herstelde ik ook sneller.
Werken vanuit passie
Wat voor mij werkt, zal voor een ander ook goed kunnen doen. Dat maakte dat ik al heel snel ,naast mijn werk als fysiotherapeut, de voedingscoaching oppakte. Ik vond veel voldoening in het begeleiden van anderen naar hun doelen op dat vlak. Maar het plaatje voelde nog niet compleet.
Op de sportschool was ik intussen – de kinderen gingen allemaal hele dagen naar school- “onderdeel van de inboedel”. Ik was er dagelijks minmaal één training maar meestal wel twee keer en soms nog meer. Ik fine-tunede mijn voeding met mijn trainingen en ontwikkelde een afgetraind lichaam. In die tijd rolde ik in een functie als invalster daar. Dat vond ik echt geweldig om te doen.
Ik besloot van mijn grootste passies mijn werk te gaan maken en volgde een opleiding tot personal trainer. Nu doe ik wat ik het aller leukst vind: mensen helpen naar hun eigen doelen op weg naar hun fijnere ik, wat dat ook voor iemand betekent. Omdat ik zelf heb gemerkt wat het met je doet als je gezondheid niet zo vanzelfsprekend is maar dat de weg terug ook heel goed kan zijn- én een extra zintuig heb ontwikkeld voor “voelen wat je lichaam je aangeef, wil ik dit graag doorgeven. Wat voor mij mogelijk was, kan namelijk iedereen, gun ik ook iedereen en ik kan daarbij helpen.
